Uluslararası karayolu taşımacılığı kapsamında kabul gören kanunlar, dinlenme sürelerini belirli şartlar doğrultusunda belirler. Buna göre kent taşımacılığı yapmakta olan, tarım, ormancılık işlerini yürüten, hasta ve yaralı taşıma görevini yerine getiren kişiler, itfaiye ve kurtarma hizmetleri, taksiler, bu kanunun dışında tutulurlar. Çalışma süreleri, çalışma sürelerine ek olarak da dinlenme süreleri, ücrete tabi olan ve araç hareket halindeyken aracı kullanan kişileri kapsar. Araç çalışırken de araçta yük veya yolcunun bulunması gerekir. Sürücüler, mola vermeksizin 4 saatten fazla çalışmamalıdırlar. Kuruluşların da bu süreyi en fazla 1 saat arttırma hakkı vardır.
Fazla mesai dediğimiz kavram, günde en fazla 9 saat, haftada 48 saat anlamına gelir. Bir sürücü günde 9 saatten fazla araç kullanamaz, eğer ki zor koşullarda taşıma yapılıyorsa süre biraz daha kısalır. Günlük veya haftalık hesaplanan süreler, karayolu taşımacılığı kapsamında, 5 saatte bir olmak koşuluyla verilen moladan ayrı hesaplanırlar. Sürücülerin dinlenme süreleri 24 saat için toplam olarak 10 saat olarak belirlenmiştir. Günlük dinlenme süresi ise en az 8 saattir. Yetkili kuruluşlar ve makamlar, dinlenme sürelerini süzenleme yetkisine sahiptirler. Süreleri dinlenme ortamına göre uzatıp kısaltabilirler.
Araç kazası, bozulma veya gecikme gibi beklenmedik durumlarda, aracın varış noktasına fazla gecikmemesi için dinlenme sürelerinde kısaltmalar yapılabilir. Eğer aracı birden fazla şoför kullanıyorsa, araç kullanma süreleri de azalır ve buna yönelik düzenlemelere gidilir. Çalışma ve dinlenme sürelerinin kanunlar dahilinde uygulanıp uygulanmadığını yetkili kuruluşlar denetlemekle yükümlüdürler. Yolcuların ve sürücülerin hayatını tehlikeye atmamak için önemli olan çalışma süreleri, ilgili makamlarca düzenlenebilirler. Ani durum değişikliklerine göre esnetmeler olabilir.